>Grijze haren

>Ik voel me 10 jaar ouder als deze ochtend, en als ik ze nog kon tellen kon ik wedden dat ik er wel 100 grijze haren bij heb.  Hoe en waarom?  Wel….
Wolf moest vandaag naar de orthodont gaan.  Hij komt dan met de bus van school en we spreken ineens daar af (anders moet hij eerst tot thuis en dan weer een heel stuk terug).  Hij raakt er normaal gezien net op tijd voor zijn afspraak.
Ik rijd dus naar de praktijk en stuur voor ik vertrek een sms’je “Waar ben je al?”
Geen antwoord…niet van zijn gewoonte, tenzij zijn belkrediet al helemaal op is.
Als we halverwege voor een rood licht staan stuur ik weer eentje: “Ben je er al?”
Geen antwoord.
Aangekomen bij de ortho geen Wolf te bekennen….ik bel hem op en krijg ineens zijn voicemail.  GSM uit?  Da’s al helemaal niet naar zijn gewoonte!  Ik bel nog eens: jawel, straight to voicemail.  O…K…..euh….en nu?  Waar is hij?  Nog onderweg?
Ik beslis het internaat te bellen, maar daar neemt niemand op.  De school dan maar?  Antwoordapparaat.  Machteloos sta ik daar…..Ik bel nog eens maar krijg weerom zijn voicemail.  F*** f*** f***!  Waar zit hij toch?  Waarom staat zijn gsm af?
Tja, daar blijven wachten heeft geen zin, dus ik laat een bericht achter bij de secretaresse, dat als hij toch nog opduikt dat hij me onmiddelijk moet bellen.  En ik beslis om verder te gaan met het dagprogramma, nl. met Beertje, Draak en Kitty naar de speeltuin in het park.
Ik troost mezelf met de gedachte dat hij het wel vergeten zal zijn.  Hij zal wel mee zijn op uitstap met internaat, naar het zwembad misschien?  Het zal wel loslopen, niets aan de hand, je zal wel zien….maar het is niet alleen door de ijzige noorderwind dat ik het koud heb.
Terwijl de kinderen zich amuseren in de speeltuin probeer ik mijn gedachten te verzetten door verder te breien aan Wolf’s sokken, af en toe binnensmonds vloekend en hopend dat hij het aub gewoon vergeten is!!!  Nee, ik wil niet aan rampscenario’s denken, het is een stom misverstand.
Als we terug naar de auto wandelen bel ik nog eens: nog steeds niets.  Na een ijsje van de ijskar rijden we naar huis.
Thuis gekomen ben ik bezig in de keuken als iemand ineens “boe” zegt achter mijn rug.  Daar staat hij dan, de verloren zoon!!!  Ik kon hem wel slaan!  De emoties van de afgelopen uren sloegen nu met alle hevigheid toe.  Een verward verhaal over een afgepakte gsm die hij eerst nog terug wou gaan halen op internaat, waardoor hij eerst moest eten voordat hij door mocht gaan, bus gemist, mij niet meer gevonden bij de ortho, dan maar naar de speeltuin gekomen (omdat hij wist dat we daar naartoe zouden gaan na de ortho), daar mijn auto gezien maar ons niet gevonden, dan maar te voet naar huis, tadààààà.  Woest was ik!
Ondertussen heb ik naar het internaat gebeld waar ik de hele uitleg kreeg: de gsm werd gisteren idd afgenomen door een nieuwe begeleidster die niet blijft overnachten.  De andere begeleiders wisten niet waar zij de gsm gelegd heeft en konden hem deze ochtend dus niet terug geven (wat zij anders zeker gedaan zouden hebben, zeker als de kinderen buiten het internaat moeten zijn).  Ze hebben hem zelfs nog gevraagd of hij niet even naar huis moest bellen, maar nee, dat vond meneerke niet nodig!  Heb hem ingepeperd dat hij dat de volgende keer maar best WEL nodig vindt!  Pffff, ik denk dat zijn hersens in die gsm zitten, want anders had hij wel geweten dat hij gewoon op de bus had moeten stappen.  So what dat hij dan eens 1 dag zonder gsm zit!  
Pubers hè, waar zit die hun verstand eigenlijk?