Stress

Stress is een vies, vies, vies beest, dat wist ik al wel. Nu voel ik het ook weer extra.

Wie al een tijdje meeleest hier weet dat ik een 10-tal jaren flink gesukkeld heb met mijn gezondheid. Van dokter naar specialist (reumatoloog, orthopeed, immunoloog,….), van ontstekingsremmers, spierontspanners naar anti-depressiva (terwijl ik niet eens depressief was) tot zware medicatie voor epilepsie (wat ik ook niet had), omdat geen arts ook maar een vermoeden had dat de constante, allesoverheersende pijn en de totale vermoeidheid misschien wel eens aan mijn voeding zou kunnen liggen. En toen ontdekte ik paleo en werd alles anders. Beter. Véééél beter. Ik stond ’s ochtends op en dacht “hé, ik ben niet stijf. Geen pijn. IK. HEB. GEEN. PIJN!” Je kan niet geloven wat dat betekent, als je het niet zelf hebt meegemaakt. Ik wist niet meer wat het was om urenlang géén pijn te hebben. Op te staan en energie te hebben om de dag door te komen. Het maakte me kwaad, waarom had geen dokter eens naar voeding gekeken? 10 Jaar lang heb ik me miserabel gevoeld, was ik bang voor de toekomst. Maar het maakte me vooral héél erg dankbaar dat ik nu een nieuwe kans kreeg op een positievere toekomst.

Maar toch knaagt er soms iets. Ik vind mezelf een ‘succesverhaal’, want ik heb zoveel terug gekregen: energie om voor mezelf en mijn gezin te zorgen, energie en moed om mijn leven een heel nieuwe richting te geven, door op mijn leeftijd terug te gaan studeren om kleuterjuf te worden (en eerlijk, zonder mijn man en de steun van mijn gezin en familie zou het me niet lukken!!!). Maar het “moeiteloos afvallen met paleo” succesverhaal ben ik niet. Ik ben nog steeds te zwaar (en terug zwaarder dan toen ik met paleo begon) en heb nog steeds alle moeite om mijn gewicht naar beneden te krijgen, zelfs niet als ik “alle regeltjes” volg. En hoe meer ik erover lees, hoe meer ik ervan overtuigd ben dat stress hier een flinke vinger in de pap bij heeft. Ik ben een stress-kip. Wat ik ook doe, ik heb het knopje in mijn hoofd nog steeds niet gevonden. Ik trek me veel, teveel aan, en hierdoor voel ik me ook dikwijls machteloos: ik kan niet alle problemen in de wereld, zelfs niet die in mijn eigen leven, oplossen. Dus pieker ik. Denk ik. Word ik boos en gefrustreerd, omdat dingen niet op de best mogelijke manier verlopen. Stress stress stress stresssssssssss. Vorig jaar deed ik hiervoor al een cursus “Leren loslaten” en NLP, met kleine resultaten, maar niet genoeg. Mijn stage verliep ook niet bepaald makkelijk en zorgde voor heel veel stress (en uiteindelijk ben ik dan ook niet geslaagd, waardoor ik nu de stage van vorig jaar moet overdoen).

Na een (welverdiende) ontspannende vakantie dacht ik dat ik het nieuwe schooljaar wel weer aankon, maar het feit dat ik met 1 been in het 3de jaar sta (alle vakken) en 1 been in het 2de (stage) maakt alles moeilijker. Dat wij in het 3de ook nog eens de laatsten zijn van het “oude curriculum” en alles na ons verandert, maakt het er niet makkelijker op. De organisatie èn communicatie vanuit de school lopen totaal mank (zo erg dat we vanuit de studenten al een gesprek hebben aangevraagd bij de ombudsdienst, omdat het zo niet kan), en ik heb al 3 dagen hoofdpijn. School is nog maar 3 dagen bezig. Je ziet, niet al te best. En ik voel de ontsteking zich vastzetten in mijn nek en schouders, een verkoudheid sleept plots al bijna 2 weken aan. Stress stress stress stresssssssss. Ik word wakker met pijn en ga slapen met pijn. En wat ik hoopte dat definitief tot mijn verleden zou horen is plots weer angstwekkend dichtbij. Het “fibro-spook” laat zich voelen, angst slaat me om het hart. Wat weer zorgt voor extra stress.

Eerlijk, ik heb de afgelopen maanden (vakantie, weet je wel? 3 Weken in de USA met manlief, ijsje hier, lekkers daar, als het maar glutenvrij was want daar kan ik echt heel erg niet tegen!) de teugels dus wel erg vrij gelaten. Paleo 80/20 werd paleo 50/50. En hoewel ik met goede moed aan “Project30” begon op 31/08, heb ik het niet lang volgehouden. Momenteel heb ik het zelfs heel moeilijk om me gewoon aan Paleo te houden, ik zou leven van koffie en chocola als ik kon (maar zover laat ik het gelukkig nog niet komen :p ). En ik krijg meer en meer pijn. En met de pijn komt de angst weer naar boven: wat als het maar tijdelijk was?

Hoog tijd dus om mezelf een flinke schop onder mijn achterste te geven, en mezelf terug bijeen te rapen voor ik toch maar weer aan de ontstekingsremmers moet (néé, dat pad wil ik echt niet meer op!!!). Ik heb een plan nodig. Dus in plaats van aan die paper te beginnen voor het examen Gezondheid en Preventie (Raad eens waarover? Jawel, glutenallergie, -intollerantie en coeliakie 😀 ) maar eens eerst een plan opstellen. Wat wil ik (mij terug beter voelen, energie hebben voor mezelf, mijn gezin en mijn studies en als het kan een 15-tal kilo’s kwijt :p maar dat staat onderaan het prioriteiten-lijstje momenteel!!!)? Hoe ga ik dat aanpakken? Hoe kan ik dat inplannen in mijn al redelijk volle agenda (gezin – studies – hobbies – sport)?

Ik denk dat ik hulp ga nodig hebben….dus heb jij goede (praktische) raad voor me? Dan is die héél erg welkom!

En dan maar eens beginnen met stap 1: terug naar een 100% paleo voedingspatroon. Vanaf NU.